Sore iku watara jam 3 nan, Bapak lan Ibuku lagi ibut reresik pekarangan mburi omah cedhak blumbang. Merga woh kopine wis abang-abang nedheng diarah, nanging ngisore sukete njembrung, mula wong loro iku kerja bakti ngresiki. Bapak ngasta pacul dene Ibu ngasta arit lan sapu sada, langsung ngresiki suket kang ana ing batur mburi omah.
Lagi asyik-asyike nggombrangi suket, dumadakan Ibu mbengok merga ana tawon ing irunge Bapak “Awas Pak… awas anteng, anteng aja obah…!” ngono ngendikane Ibu. Bapak kang lagi jumeneng ing pinggir blumbang bingung, langsung anteng karo ngendika “Ana apa? Ana apa…?” “Wis pokoke anteng aja obah…!” Ibu terus njupuk sapu sada kang ora adoh ing sisihe, sapu iku terus disabetna ing irunge Bapak kanggo nyablek tawon iku.
“Adhuuuh…. biyunge… laaraa…!” Bapak jerit-jerit, amarga saliyane pedhes disabet sapu uga tawone nyambi ngentup irunge Bapak. Alhasil esuke Bapak irunge abang tur abuh gedhe amarga dientup tawon. Bapak, luwak mangan tales, awak yen lagi apes. Apa tumon, sapu sada nggo nyapu irung??
(Eka Nuranisih, Banjarnegara)
Sandhal
Januari wingi jurusanku nganakake Kuliah Kerja Lapangan (KKL) menyang Bali. Wengi sakdurunge udakara jam setengah 12, aku Setiani lan Tri kancaku sakjurusan padha omong-omongan neng ngarep TV lantai siji kosku.
“Nyong sesuk nggawa sandhal apa ya? Nyong lali ora tuku sandhal, nduwe sandhal sepasang bae karek siji” ngomonge mbak Set karo dialeke sing ngapak. Set iku olehku ngundang Setiani.
“Lha sandhalmu sijine ilang ngendi?” takonku penasaran.
“Alah ning mburi kae lho ya akeh sandhal” omonge Tri karo dolanan hapene.
“Nyong wingi kang ngeterke sapa ya? Nek ra salah, si Antik neng stasiun. Mulihe, neng lampu abang Karyadi, ngenteni ijo sedhela. Ning mburi nyong ki supir angkot, bapak-bapak sepedha motoran, lha sampinge nyong cah SMA, mburine cah SMA kuwi pulisi enom gantenge Poll. Aku ndeleng ka spion.”
“La apa hubungane karo sandhal” takone Tri
“Lha kuwi, aku kan nembe geleng-geleng nyanyi, bareng ijo aku ngegas motor langsung. Sandhale siji keri merga sandhale mau ora sengaja tak copot. Ameh tak jupuk wis kadhung mlaku. Isin ra nyong, tak tutup kaca heleme padha baen, nembe kelingan nyong nyilih heleme Haifa, kacane bening. Tak delok saka spion wong-wong padha ngguyu, pulisine ngguyu, ah jablas wae tekan kos sandhalan siji”
Spontan aku lan Tri ngguyu banter banget ora maelu wong-wong padha turu. Lah ya ora neng kampus, ora neng kos kok nggawe polah aneh-aneh ta mbak Set? Hehehe.
(Nancy Vania-Blora)
KLIRU PANAMPA
Pak Marji nduweni kekarepan nggelar acara genduri ana ing omahe amarga mrangguli mbahe dina anggone mbahe tilar ndonya limang taun kapungkur. Kaya padatan ana ing Dusun Krajan, acara genduri biyasane kagelar ing bakda Magrib.
Sawise kabeh tangga teparo wus padha teka, sabanjure ana saperangan sing teka ngewangi ngetokake ambengan kang wis karakit ana ing pawon.
“Sinten Pak Amat ingkang dereng rawuh?” pitakone Pak Marji.
“Mbah Slamet. Niki wau piyantune nembe kundur saking sabin,” tumanggepe Pak Amat.
“Enggih, menawi mekaten acaranipun dipun wiwiti mawon sekaliyan ngrantos rawuhipun Pak Slamet. Pak Amat kula nyuwun tulung panjenengan supados ngabulaken kajat niyat kula. Maniko dugi pangeling-elingipun Mbok Srianah,” ature pak Marji marang Pak Amat, piyantun kang wus biyasa kadapuk dadi tukang kajat.
“Enggih pak,” tumanggepe Pak Amat karo nyecek udhutane.
Ora suwe acara genduri ana ing kono kawiwitan. Ora suwe katon kledange Pak Slamet saka plataran.
“Mangga Mbah Met, pinarak,” ature pak Marji rada banter.
“Iya Dhik Ji, wis kene wae,” tumanggape karo ngunjal ambegan lan lungguh ana ing sacedhake lawang.
Mbah Slamet kalebu sesepuh ana ing kampung kono, sanajan ragane isih katon sehat ananging dheweke rada suda pangrungon. Sapa wae kang ngendikan karo dheweke kudu rada banter supaya keprungu cetha.
Pak Amat kang kadhapuk dadi tukang kajat wus rampung anggone nindhakake kewajibane. Sabanjure ing pungkasan acara kaya biyasane kudu ana wacan donga. Kabeh kang ana ing kono sawetara meneng amarga durung ana kang kadhapuk dadi tukang donga. Pak Imam kang lungguh ana ing sacedhake Pak Amat ndhuweni inisiatip maca donga supaya acarane enggal rampung.
Mrangguli Pak Slamet lungguh ing sajabane lawang amarga dheweke tekane wus telat, salah sawijining warga njur ngaturi dheweke supaya mlebu ana ing sajeroning omah. Ananging katone Pak Slamet kliru tampa. Kanthi swara kang banter dheweke malah paring wacan donga. Lha kabeh sing padha ngamini dongane Pak Imam banjur padha meneng sawetara. Amarga kabeh padha kaget lan ora kuwat anggone ngempet ngguyu. Semono uga Pak Imam kang ndongani nuju ing pungkasan sawetara uga meneng.
“Gek piye ngene iki. Dongane kok dhobel, endi sing kudu diamini?” ature Erwin kang katon bingung.
(Irwan Yuni Suryanto, Tulungagung)
Post a Comment Blogger Facebook